مقایسه اثر بانداژکشی و مچ بند نئوپرنی بر حس وضعیت مفصلی و درد بیماران مبتلا به پیچ خوردگی درجه ۱و۲

هدف: کاربرد روش های درمانی مؤثر در توان بخشی افرادی که مبتلا یپچ خوردگی درجه 1و2 مچ پا هستند، در کاهش مدت درمان و افزایش بازتوانی می تواند گام مؤثری تلقی گردد. هدف از این پژوهش تعیین تأثیر مچ بند نئوپرنی و بانداژکشی روی حس وضعیت مفصلی و درد بیماران پیچ خورده با درجه 1و2 و مقایسه میزان تأثیر آنها بود. در یک مطالعه شبه تجربی 30 نفر (14زن-16مرد) از افراد پیچ خورده پای درجه 1و2 با سنین 52-16 سال مورد آزمانیش قرار گرفتند درد بیماران بر اساس vas قبل از آزمایش می بایست 2 سانتی متر از 10 سانتی متر باشد. روش بررسی: پای بیماران در حالت نشسته به طور فعال در زاویه بین 0 تا 15 درجه پلانتار فلکشن قرار می گرفت که همان زاویه هدف بود و بعد از 5 ثانیه مکث با چشمان بسته و دست به سینه این زاویه 3 مرتبه بازسازی می شد. تفاضل میانگین سه دفعه بعد با زاویه هدف برای مقایسه استفاده می شد. برای تعیین میزان درد بیماران از معیار سنجش دیداری vas استفاده شد که در حالت بدون درد این میزان 0 سانتی متر و در حالت درد شدید به 10 سانتی متر نشان داده می شد و مراحل بالا قبل و بعد از 20 دقیقه تکراری گردید. یک هفته بعد مداخله بعدی انجام می شد. یافته ها: با استفاده از تی زوج شده، علامت های رتبه دار ویل کگسون، ضریب همبستگی پیرسون داده ها، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نشان داد که میانگین خطای زاویه ای قبل و بعد از مچ بند نئوپرنی تفاوت معنی داری دارد (0/034=p) و مچ بند حس وضعیت مفصلی را بهبود بخشیده است، ولی بانداژ اثری روی حس وضعیت مفصلی ندارد (0/539=p) در مورد درد بیماران هم بانداژ و هم مچ بند درد را به طور معنی داری کاهش دادند که این اثر در مورد مچ بند بیشتر بوده است (0/000=p). نتیجه گیری: در این مطالعه میزان اثر مچ بند نئوپرنی در حس وضعیت مفصلی و درد بیماران مبتلا بیشتر از بانداژکشی بوده است؛ بنابراین، جهت تعیین تأثیر بانداژکشی پیشنهاد می شود که انواع دیگر بانداژ مورد بررسی قرار گیرند.